میراث ماندگار دبیرستان نمازی شیراز: اسناد تاریخی به کتابخانه ملی جنوب اهدا شد
اسناد و مدارک ارزشمندی از دبیرستان ملی نمازی شیراز، یکی از باسابقه‌ترین مراکز آموزشی این شهر، توسط علی نقی سلاحی به مدیریت اسناد و کتابخانه ملی منطقه جنوب کشور اهدا شد. این مجموعه تاریخی، گنجینه‌ای از اطلاعات درباره روند فعالیت این دبیرستان و فضای فرهنگی شیراز در اوایل قرن گذشته را در بر دارد.
گنجینه‌ای از تاریخ آموزش و فرهنگ شیراز
این مجموعه اهدایی شامل دست‌نوشته‌های متنوعی است که شامل دفاتر دخل و خرج مدرسه، دفاتر ثبت نمره دانش‌آموزان و جزئیات وظایف مفتش مدرسه نمازی می‌شود. همچنین، کتاب‌های درسی قدیمی مانند جواهرالصرف، قوه فکر، آئین تربیت، آیین خرد، دستور املاء و خلاصه تاریخ عالم نیز در این مجموعه یافت می‌شود که دیدی عمیق از برنامه‌های درسی آن دوران ارائه می‌دهد.
بخشی دیگر از این اسناد شامل قطعات عکس از کارکنان و دانش‌آموزان دبیرستان در سال‌های ابتدایی تأسیس آن است. این عکس‌ها، تصویر زنده‌ای از چهره‌های فرهنگی و علمی آن زمان را به نمایش می‌گذارند.
کتب نفیس و نشریات قدیمی
علاوه بر موارد فوق، کتب نفیسی نیز در این مجموعه ارزشمند به چشم می‌خورد که از جمله آن‌ها می‌توان به مرامنامه و نظام اساسی اتحادیه دانش‌پژوهان ایران، رساله آداب المشق میرعمادالحسنی، کتاب آموزشگاه انگلیسی بدیع شیراز و کتب ادعیه و اذکار اشاره کرد. اهمیت این کتب در آن است که توسط نخستین چاپخانه‌های شیراز مانند چاپخانه محمدی، مصطفوی و سعادت به چاپ رسیده‌اند. همچنین، برخی صفحات نشریات قدیمی شیراز نظیر تخت جمشید، عدل و گلستان نیز در این مجموعه وجود دارد که برای محققان تاریخ مطبوعات و فرهنگ شیراز، بسیار ارزشمند است.
دبیرستان نمازی: پیشگام در آموزش نوین
دبیرستان ملی نمازی شیراز، که در ابتدا به صورت یک مدرسه چهارکلاسه خیریه فعالیت خود را آغاز کرد، در سال ۱۲۹۲ شمسی توسط مرحوم حاج محمدحسین نمازی، از فرهنگ‌دوستان و روشنفکران شیراز، تأسیس شد و پس از آن به تدریج گسترش یافت.
این مجموعه ارزشمند توسط علی‌نقی سلاحی، فرزند مرحوم محمدهادی سلاحی، ناظم و دبیر این دبیرستان، اهدا شده است. مرحوم محمدهادی سلاحی خدمات مهمی از جمله ایجاد کتابخانه برای این مدرسه را در پرونده کاری خود دارد که نشان‌دهنده تعهد او به توسعه دانش و فرهنگ در میان دانش‌آموزان است. اهدای این اسناد نه تنها به حفظ تاریخ آموزشی کشور کمک می‌کند، بلکه منابع ارزشمندی را برای پژوهشگران در حوزه‌های تاریخ، آموزش و فرهنگ فراهم می‌آورد.
این اقدام خیرخواهانه می‌تواند به نسل‌های آینده کمک کند تا درک بهتری از تاریخ آموزش و پرورش در ایران و نقش افراد نیکوکار در توسعه آن داشته باشند. به نظر شما، حفظ و نگهداری این اسناد چه تأثیری بر پژوهش‌های آینده در زمینه تاریخ آموزشی ایران خواهد داشت؟
